Motorrijders groeten als ze elkaar tegenkomen. Zij voelen een bepaalde verwantschap die iets te maken heeft met exclusiviteit en met anders zijn dan al het gepeupel wat zich op vier wielen verplaatst en opgesloten is tussen glas-met-een-dak-erop, een soort van rijdend aquarium. Nee, dan de vrijheid van het motorrijden, dat is de ultieme manier van verplaatsen en het schept een band ongeacht welke afkomst of nationaliteit je ook hebt.

Een soortgelijk fenomeen begin ik op te merken bij winkelende mensen zonder mondkapje. Tussen alle onherkenbaren lopen af en toe verwante zielen rond die eveneens wars zijn van adembenemende lapjes textiel die hooguit beschermen tegen de slechte adem van de drager ervan. Het is prettig om geestesgelijken tegen te komen en in elkaars blikken herkenning te zien. Soms wordt er zelfs een kort knikje uitgewisseld in de trant van: ‘jij snapt ook hoe het echt zit en wij geven samen niet toe aan deze massale zotheid’.

Zelf rijd ik geen motor en heb ik nooit de ervaring van onroute herkenning mogen smaken. Nu ben ik blij dat corona toch nog een mogelijkheid biedt om deze schade in te halen. Weliswaar zonder een ruig motorblok tussen mijn benen, maar wel met een onverwoestbaar, niet gedesinfecteerd winkelkarretje stevig in beide ongereinigde handen. Volledig RIVM-proof!