
Vanmorgen werd ik eerst sluimerend wakker, maar door een dosis bewustzijn ineens klaarwakker. Gisteren was de persconferentie met de bekendmaking van de lockdown waarop aansluitend de G2 maatschappij uitgerold gaat worden, met andere woorden: de verdere inperking van vrijheden voor mensen die een verstandig besluit nemen en zelf kunnen nadenken.
Het was boosheid die opwelde. Boosheid om de dingen die niet meer mogen, boosheid om het onrecht dat mensen wordt aangedaan, machteloosheid omdat de stem van andersdenkenden niet meer wordt gehoord, en ga zo maar door.
Deze gedachtestroom raasde even voort maar toen werd het rustiger in mijn hoofd en tegen de tijd dat ik mijn benen over de rand van het bed zwiepte om op weg te gaan naar de koffiepot, kwam mijn overtuiging weer terug. Een overtuiging van onverzettelijkheid die sinds gisteravond nog veel krachtiger is geworden: Nee, dank je regeringsleiders, voor mij geen gentherapie in mijn lijf, voor mij geen constante negatieve gedachten aan wat ingespoten is en er niet meer uit gaat. Ik heb genoeg uiterst deskundige informatie tot mij genomen over de langetermijngevolgen van deze gentherapeutische ingreep dat ik daar mijn lichaam niet aan bloot wil stellen. En waarom? Voor een griepvirus dat uitsluitend door natuurlijke immuniteit het hoofd geboden kan worden? Het maakt mij een trots mens dat ik me niet laat verleiden tot louter materialistische overwegingen en het idiote idee dat ik door een prik mijn oude moeder van de dood kan redden. Ga toch gauw! Of zoals we hier in Brabant zeggen: “Flikker toch een end op!” Na een korte pauze erop volgend: “Stelletje mafkezen!”