Het moet niet gekker worden met al het cameratoezicht in onze dagelijkse levens, maar dat doet het wel degelijk, het blijft gekker worden. Het hierboven genoemde artikel uit het ED heeft het over de camera’s die overal in de stad hangen. Het zijn er heel veel. Maar dan hebben we het nog niet gehad over de enorme toename van camera’s als deurbel. Deze camera’s filmen je doorlopend, niet alleen als je aanbelt ben je voor de gebelde overal te zien waar die met zijn of haar telefoon is, maar ook als je niet aanbelt wordt je geregistreerd. Is dit wat we willen? Het begint vormen aan te nemen van George Orwell’s 1984 en de daarop gebaseerd varianten dat je altijd en overal te volgen bent.

In auto’s is het al een aantal jaren gewoon dat je een dashcam hebt. De achterliggende reden is dat je bewijslast hebt als een ander een ongeluk veroorzaakt. Dit alles is zeer begrijpelijk, toch dringt de vraag zich op of we in onze wereld zo wel willen leven. Anonimiteit is er niet meer bij, of je moet je terugtrekken in het wc-hokje of de badkamer. Op de andere plaatsen loop je het risico van de camera, al was het maar de camera die de kat en hond voortdurend vastlegt zodat je op je werk kunt zien hoe je geliefde huisdier onder z’n staart aan het likken is met de wetenschap dat jij bij thuiskomst eveneens een lekker likje krijgt.

Wat gaan we doen met deze cameraterreur. Veel mensen zullen hun schouder ophalen en denken: het zal mijn tijd wel duren, of: ik heb niets te verbergen, iedereen mag gerust alles van mij zien. Maar er is ook een groep mensen die zich verzetten en die niet meer gaan aanbellen bij huizen met camera’s, mensen die zich in toenemende mate onveilig gaan voelen. 

Eén ding is zeker, ons verblijf in de virtuele wereld wordt steeds groter, de echte wereld verdwijnt. Sterkte!