Wat een zorgzame samenleving !

Maart 2020, net terug van voorjaarsvakantie en direct in de lockdown, was iedereen nog uiterst behoedzaam en niemand wist wat op hem of haar afkwam. De drukte nam toe in de ziekenhuizen en mensen gingen de straat op of applaudisseerden vanaf hun balkons voor de medewerkers in de de zorg. Wij zeiden toen al enigszins profetisch tegen elkaar: ‘Nu wordt er geapplaudisseerd, maar als we een jaar verder zijn dan vechten we in de rechtbanken ons leed uit. Hoe waar blijkt dit helaas te zijn. We moeten ons diep schamen als mens zijnde dat we zo met elkaar omgaan.

Hieronder enkele persoonlijke verhalen die in het Brabants Dagblad zijn gepubliceerd:

Ontslag dreigt voor zorgpersoneel door corona: ‘Applaus is nu klap in het gezicht’

INVENTARISATIE FNV
Voor bijna duizend zorgmedewerkers dreigt op korte termijn ontslag, omdat ze inmiddels twee jaar ziek thuiszitten als gevolg van corona. Dat blijkt uit een inventarisatie van FNV. ,,Het applaus voor zorgmedewerkers is veranderd in een klap in het gezicht.’’

Annemieke van Dongen 16-04-22, 03:00

Twee jaar nadat ze op haar werk in een verpleeghuis besmet raakte met corona, is verzorgende Tamara ontslagen. Aan haar coronabesmetting heeft ze zoveel langdurige klachten overgehouden, dat ze niet meer in staat is om haar normale werk te doen. ,,Ze hebben me weggegooid, zo voelt dat’’, zegt Tamara (50), die nog met haar werkgever in onderhandeling is over een ontslagvergoeding en daarom niet met haar echte naam in de krant wil. ,,Toen corona uitbrak, kregen we zoveel fruitmanden, bloemen en steun, dat was super. En nu ben ik afgedankt. Ik heb te weinig lucht, te weinig energie om mensen uit bed te tillen, te wassen en te verzorgen.’’

Tamara weet zeker dat ze corona opliep tijdens haar werk in een Gelders verpleeghuis. ,,In de eerste coronagolf zag ik niemand. Ik ging niet eens naar de supermarkt en sliep apart van mijn man. Ik wilde het niet op mijn geweten hebben dat ik mijn mensjes – zo noem ik de cliënten – zou besmetten.’’ Het virus kwam toch het verpleeghuis binnen. ,,Er was geen houden meer aan. Een kwart van onze bewoners is overleden. Dat was heel heftig. We mochten ze niet eens meer de laatste zorg geven.’’

Onaangenaam gesprek

Tamara werd zelf ook ziek, half april 2020. En flink. ,,Ik had net een longontsteking achter de rug. Toen kreeg ik corona én een nieuwe longontsteking. Ik was verschrikkelijk benauwd, had hoge koorts. Maar de huisarts wilde niet langskomen. Zo ging dat toen, de ziekenhuizen waren overbezet.’’ Na vijf weken probeerde ze weer te gaan werken. ,,Na alles wat er gebeurd was, wilde ik niets liever dan weer onder mijn collega’s en cliënten zijn. Maar het lukte niet. Twee maanden later volgde al een onaangenaam gesprek met mijn leidinggevende en personeelszaken, die suggereerden dat ik me aanstelde. Er waren ook collega’s die op de ic hadden gelegen, waarom konden zij meer doen dan ik?’’

Tamara is geen uitzondering. Bij een meldpunt dat FNV eind december oprichtte, hebben zich inmiddels 4500 zorgverleners met long covid gemeld. Bijna de helft van hen is langer dan een jaar ziek en heeft 30 procent salaris moeten inleveren; 973 medewerkers zitten zelfs al (bijna) twee jaar ziek thuis vanwege langdurige klachten na corona. Twee jaar is een kritieke grens: dan vervalt de ontslagbescherming en mag een zieke medewerker worden ontslagen.

“Na twee maandenvolgde al een onaangenaam gesprek. Er waren ook collega’s die op de ic hadden gelegen, waarom konden zij meer doen dan ik?”

Gesloopt na inspanning

Ook voor Samira Abdalas (40) is die grens in zicht. Zij kampt met long covid nadat ze in april 2020 op haar werk in een GGz-ziekenhuis besmet raakte met corona. ,,Ik moet het daar hebben opgelopen’’, verklaart ze. ,,Afstand houden is in mijn werk geen optie. Verschillende collega’s die liepen te hoesten, werden daarna positief getest.’’

Abdalas werd zo ziek, dat ze bang was dat ze zou sterven. ,,Maar ik was een gezonde jonge vrouw, dus de huisarts mocht me niet naar het ziekenhuis sturen. Ik vraag me af of ze aan de telefoon kon beoordelen hoe ik eraan toe was. Ik woon alleen. Ik was zo ziek dat ik niet eens goed kon vertellen hoe ik me voelde.’’

Twee jaar later hoest ze nog steeds. Als gevolg van long covid heeft ze een spierziekte ontwikkeld en kampt ze met ‘inspanningsintolerantie’. ,,Ik kende het woord ook niet, maar het komt erop neer dat ik me na fysieke of mentale inspanning gesloopt voel. Na dit gesprek moet ik gaan liggen. Volgens de ergotherapeut moet ik mijn activiteiten beperken tot drie uur per dag. Daarin moet ik alles doen: aankleden, de hond uitlaten, mijn behandelafspraken. Gezonde mensen zijn zestien uur per dag actief.’’

“Dit is zo heftig. Ik heb de mooiste baan die er bestaat, maar het lukt me nu niet.”
Samira Abdalas

Afgekeurd

Voor Abdalas is het nu wachten op de keuring door het UWV. Elke dag kan de uitnodiging tussen de post zitten. ,,Als het UWV me arbeidsongeschikt verklaart, betekent dat waarschijnlijk ontslag.’’ Haar stem breekt. ,,Dit is zo heftig. Ik heb de mooiste baan die er bestaat, maar het lukt me nu niet. Een vast contract betekent zoveel. Ik was aan het sparen om een appartement te kopen. Dat kan ik met een uitkering wel vergeten. Ik ga de registraties verliezen die ik nodig heb voor mijn werk. M’n fysiotherapie wordt niet vergoed. Kan ik die behandelingen straks nog wel betalen?’’

Het artikel gaat nog verder, op de webpagina van het Brabants Dagblad kunt u verder lezen.