Nu de zaak in het nieuws is en gaandeweg duidelijker wordt waar de schoen wringt, valt er wellicht iets meer over te zeggen. In de kern lijkt het erop alsof er twee stromingen zijn binnen de partij. De ene stroming wil kunnen meeregeren en op het moment dat je dit wilt, dan zal je als partij concessies moeten doen. De andere stroming wil absoluut niet meeregeren en kiest voor de eeuwigdurende oppositie. Dit vanuit het standpunt dat er nooit een concessie gedaan mag worden aan dierenleed. Het is een spagaat die allesbehalve gemakkelijk is, maar o zo begrijpelijk, kijkend naar het beginsel waaruit de partij ontstaan is: stop dierenleed, stop de bio-industrie!

Waar doe je als partij goed aan? Meeregeren of in de oppositie blijven? Als je meeregeert in een coalitie, dan kan het zijn dat je concessies moet doen op punten waar je als partij absoluut niet achter staat. Samenwerken betekent in een coalitie dat je belangen uitruilt. Als je daarentegen voor de oppositie kiest, dan heb je maar beperkt invloed en over het algemeen minder kiezers aan je zijde. Je blijft echter wel heel dicht bij je standpunten. Waar wil je voor gaan als partij?

De Partij voor de Dieren is van meet af aan heel duidelijk geweest; geen concessies doen waar het om de belangen voor de dieren gaat. Dit is de koers die vanaf de oprichting van de partij is vastgehouden en daarmee is dit één van de belangrijke pijlers dat zorgt voor een erg duidelijke identiteit. Een tweede heel belangrijke pijler is dat de dieren voorop staan en dan pas het milieu. Dierenleed is de corebusiness want als je gaat verschuiven naar het milieu, dan is daar een andere partij voor waardoor je van je hele eigene identiteit afraakt.

Een aantal jaren geleden wilde partij voorzitter Sebastiaan Wolswinkel de kant op van verbreding van het programma en dit heeft geleid tot zijn afzetting. Nu lijkt de discussie zich te herhalen omdat Esther Ouwehand weliswaar de scherpe koers van de partij aanhoudt, maar tegelijkertijd een bepaalde verbreding inzet en toelaat. Het heeft er alles van weg dat het bestuur in al z’n onhandigheid van gebrekkige communicatie en ongelukkig gekozen tijdstip, als een soort van waakhond optreedt om het beginsel van de Partij voor de Dieren veilig te stellen.

De ins en outs van deze interne strijd zullen de komende tijd wel duidelijk gaan worden. Nu maar hopen dat de partij niet teveel schade oploopt want de laatste die daarmee gediend zijn, zijn de dieren. En daar is het uiteindelijk om te doen; of zoals Marianne Thieme altijd afsloot met de woorden: ‘Overigens zijn wij van mening dat er een einde moet komen aan de bio-industrie.’