In de Bewuste Visweek zouden we deze slimme dieren moeten eren in plaats van opeten.

Wist je dat dolfijnen rusten door hun twee hersenhelften afwisselend in een soort slaaptoestand te brengen? Ze zwemmen dan in een school die beschermd wordt door dolfijnen die wel wakker zijn. Het getuigt van zoveel samenwerking en intelligentie. Daar kunnen wij nog wat van leren.

Walvissen blijken door de op- en neerwaartse bewegingen in de waterkolom de hele voedselvoorziening in de oceaan te beïnvloeden. Fytoplankton reist mee de diepte in waar het tot voedsel dient voor de wezens op het onderste sport van de voedselladder.

Datzelfde plankton voedt zich weer aan de oppervlakte met de poep van de dieren. De symbiotische relatie tussen deze majestueuze dieren en de natuurlijke omgeving is fenomenaal.

Fascinerend

Grote dieren zijn gemakkelijk te eren, maar ook de kleine visjes zijn fascinerend. Hele scholen schieten van links naar rechts door het water zonder elkaar ook maar aan te raken, net als een zwerm vogels in de lucht, dansend door de vrije ruimte.

Wat stuurt hen? Iets groters dan henzelf waarmee ze in verbinding staan? Handelen ze vanuit een gemeenschappelijk instinct? Zijn ze zo in contact met een verenigd veld dat ze precies weten wanneer te draaien, te dalen of te versnellen? Hebben ze wellicht een hyperbewustzijn op dit gebied?

Waarom zwemmen jonge zalmen dezelfde rivieren omhoog die hun voorouders jaren daarvoor ook op zwommen om zich bovenstrooms voort te planten? Zit er kennis en herinnering opgeslagen in hun DNA en weten ze daarop terug te vallen? Wat weten zij wat wij niet kunnen zien?

Mooi dat wij mensen ons een hele week zo nederig durven opstellen ten opzichte van de vissen.

Tijdens een zomerse nachtwandeling op het strand van Castricum trof ik een sportvisser die het met z’n nachtlampjes en zeehengel was gelukt om een vis te vangen. Ik vroeg: “Mag ik hem zien?” Hij pakte een plastic tas onder z’n stoel vandaan en opende die. Een vis van zo’n 30 cm lang kwam tevoorschijn. De vis lag roerloos en ogenschijnlijk dood in het zakje, totdat het dier plotseling opschrok en sidderde. Het probeerde tevergeefs adem te halen, maar het is voor vissen met een setje kieuwen verdomd lastig om adem te halen boven water. Zeker als een of andere klungel je in een plastic tasje heeft gestopt.

Knuppel

De jongeman pakte uit het niets een soort kleine knuppel en gaf het dier vijf harde klappen net achter z’n kop. “Hoezo leeft die nog?”, vroeg ik geschokt. Hij zei dat hij het dier net ook al had geslagen. “Nou, zonder succes”, zei ik. Ik had spijt dat ik het dier niet had opgepakt en terug de zee in had gegooid.

Ik voelde van binnen het vuur oplaaien omdat ik het dier niet had gered. Voordat het vuur transformeerde in agressie richting de visser liep ik snel weg. Arme vis. Hoeveel soortgenoten ondergaan dit lot zonder dat iemand ze ooit even in de ogen heeft gekeken?

Ik weet natuurlijk dat er iets anders gevierd wordt tijdens de ‘Bewuste Visweek’. Dat we niet een vis met bewustzijn eren, maar onszelf toestemming geven om die dieren met hoekige haken uit hun onderwaterwereld te trekken. Terwijl de visconsumptie stijgt en de visstanden nog steeds hard achteruit lopen blijken de keurmerken, die deze week organiseren, niets meer dan een kinderpleister op een enorme open wond.

Hebben we vis nodig? Omega-3 vetten hebben we nodig. Die komen in de vis doordat de vis algen tot zich neemt. In die algen zit de omega-3 vetzuur. De beste keus is dus direct naar de bron: de micro- en macro-algen. We zijn afhankelijk van de dieren in de oceaan, eet ze gewoon niet. Dat zou pas getuigen van bewustzijn.