Onder de Beesten

Emma, 3 september 2023

Dit voorjaar is het boek Onder de Beesten uitgebracht, een samenwerking tussen Roel Binnendijk die undercover in de bio-industrie heeft gewerkt en Jeroen Siebelink die het verhaal heeft geschreven. 
Het boek leest als een horrorverhaal dat je niet los laat en je wordt als het ware naar het eind getrokken om te weten hoe het verder gaat en hoe het met de auteur afloopt. Tegelijkertijd weet je dat het waar is. Alle gruwelijkheden die worden verteld hebben plaatsgevonden, vinden nog steeds plaats en zullen waarschijnlijk nog een hele lange tijd gaan plaatsvinden. Dit geeft meteen ook het belang van het boek aan: wanneer worden we ons echt bewust van wat wij als ogenschijnlijk beschaafde wezens onze medebewoners op deze aarde aandoen.

Als we ook maar een tiende geloven
van wat dierenrechtenactivisten beweren,
dan zou de moderne industriële landbouw
weleens de grootste misdaad uit de geschiedenis kunnen zijn

Yuval Noah Harari in Sapiens

Op bladzijde 203 van het boek vraagt de schrijver zich af wie er nu eigenlijk verantwoordelijk is voor deze onophoudelijke misdaad:

Wie is hier nu verantwoordelijk voor de dood van het dier waar ik zojuist enkele minuten mee heb doorgebracht? Statler, die de halssnedes zo meteen zal toebrengen? Luca, die de trekker overhaalde? Was het de opdrijver, die haar het laatste zetje richting de dood gaf? De baanchef die hem aanspoorde om tempo te maken? Was het de monteur die vanmorgen de machines in gang zette, was het de manager die het allemaal faciliteerde? De transporteur, de veehouder, de fokker, het voerbedrijf? Was het de veearts, die ooit, in zijn veterinaire eed, beloofde in alles ‘het belang van het dier voorop te stellen’, daarbij wel rekening houdend ‘met de opvattingen van de mens die de verantwoordelijkheid voor het dier heeft’, terwijl hij toch ‘recht deed aan de intrinsieke waarde van het dier’? Hield hij haar tot aan het einde op de been, hoewel ze doodziek was? Was het de bank, het reclamebedrijf, de beleidsmaker, de supermarkteigenaar? Of is het de hamburgereter, die dit allemaal al wel zo’n beetje vermoedt, maar denkt dat hij in zijn eentje het verschil toch niet kan maken?
Het zijn allemaal schakels in de keten en allemaal zijn ze een beetje verantwoordelijk. Maar niemand helemaal in zijn eentje. De spreiding van aansprakelijkheid over vele, anonieme radertjes is ingenieus bedacht. Eenieder hier kan zijn aandeel afzwakken. Een eindeloos lange opeenvolging van ontkenningen en zelfrechtvaardigingen, rond het leven en dood van een dier, het enige wezen onder ons dat de hypocrisie van begin tot einde aan den lijve ondervindt. Helemaal in haar eentje. Alleen met haar angst, stress en pijn, in een afgesloten box, zodat wij als machteloze radertjes niet hoeven toe te kijken. Haar meest ondraaglijke momenten mogen we niet zien, willen we niet zien, we hebben ze weggestopt achter stalen wanden.

Het was bovenstaand stuk uit het boek dat me diep trof. Niet zozeer voor mijn eigen schuldgevoel, als veganist raakt me dit niet persoonlijk maar collectief juist des te meer, maar vanwege het feit dat de schrijver haarfijn blootlegt hoe diep doordrongen het dierenleed in onze maatschappij aanwezig is en hoe ver weg het van ons staat als we onze bestelling doen in de winkel of zoals het dier onherkenbaar in een lekker saus op ons bord ligt. Ook dit dier was een waardig individu, een moeder of juist een kind met nog een heel leven voor zich. Alleen omdat we het lekker vinden…
Vanaf deze bescheiden plaats wil ik Roel Binnendijk prijzen en bedanken voor zijn ongelooflijke moed om het verhaal uit zijn boek geleefd te hebben. Laten we hopen dat het een begin is van een zeer waarschijnlijk langdurig bewustwordingsproces voordat wij als mensheid gaan begrijpen dat dieren eten niet meer van deze tijd is. Dank ook aan Jeroen Siebelink voor de omzetting van de harde en rouwe werkelijkheid naar een heel goed geschreven verslag hiervan.
 

 

  

Facebook
WhatsApp
Twitter
LinkedIn
Telegram